خانم برومند، پس از بازگشت از مسابقات آسیایی، حس و حالتان چگونه بود؟
بی‌نهایت خوشحال بودم. طعم قهرمانی واقعا وصف‌نشدنی است؛ مخصوصا وقتی در بازی پایانی پیروز می‌شوی و جام را بالای سرت می‌بری.
از مسیرتان در بسکتبال بگویید. چطور وارد این رشته شدید؟
از پنج‌سالگی بسکتبال را شروع کردم. چهار سال است که به صورت حرفه‌ای ادامه می‌دهم. اولین موفقیتم قهرمانی کشوری در رده نونهالان بود. بعد از آن در لیگ نوجوانان با تیم چلیپا و در لیگ جوانان با ذوب‌آهن بازی کردم و حالا افتخار حضور در تیم ملی زیر ۱۶ سال را دارم.
پیشینه ورزشی خانواده‌تان چه نقشی در این مسیر داشت؟
هم پدرم و هم مادرم ورزشکار بودند. همین موضوع به من انگیزه داد تا جدی‌تر ادامه بدهم. آن‌ها همیشه در کنارم بودند و حمایتم کردند.
سطح رقابت‌ها را چطور دیدید؟
بازی‌ها سطح نسبتا بالایی داشتند و تجربه مسابقه در کشوری دیگر برای من هیجان‌انگیز و تازه بود.
سخت‌ترین بازی برایتان کدام بود؟
بدون شک فینال برابر لبنان. نیمه اول عقب افتادیم و شرایط سخت شد، اما در نیمه دوم با تمام توان جنگیدیم، برگشتیم و در نهایت پیروز شدیم. همانجا بود که فهمیدم معجزه را خودمان باید بسازیم.
بهترین لحظه‌ای که از این تورنمنت در ذهن‌تان ماندگار شد؟
لحظه سوت پایان فینال و بالا بردن جام. شادی بعد از آن لحظه هیچ‌وقت از یادم نمی‌رود.
عملکرد خودتان و تیم ملی را چطور ارزیابی می‌کنید؟
عملکرد خودم را متوسط می‌دانم، ولی تیم خیلی خوب بود. البته هنوز از تمام ظرفیت‌هایمان استفاده نکردیم و امیدوارم در مسابقات مالزی حتی بهتر باشیم.
مهم‌ترین انگیزه شما برای ادامه مسیر ورزشی چیست؟
بسکتبال برای من فقط ورزش نیست، بلکه عشق و آرامش است. مهم‌ترین انگیزه‌ام سلامتی روح و روانم است، اما علاقه شدیدم به این رشته باعث شد مسیر حرفه‌ای را دنبال کنم.
به دختران علاقه‌مند به بسکتبال چه توصیه‌ای دارید؟
اگر واقعا عاشق بسکتبال هستید، هیچ‌وقت رها نکنید. با نظم، پشتکار و تلاش می‌توانید به رؤیاهایتان برسید.
و در پایان؟
از آقای داوری که حدود ده ماه پیش شرایط استعدادیابی را فراهم کردند و همچنین از کادر فنی خوب و با دانش تیم ملی تشکر می‌کنم. ما برای سربلندی ایران می‌جنگیم و قول می‌دهم مسیرمان را با قدرت ادامه بدهیم.
