به گزارش خبرنگار ، تفاوتی که میان کشورهای آسیایی حتی غربی‌ها در فوتبال برقرار است نه‌تنها کم نمی‌شود بلکه ماه به ماه و سال به سال افزایش پیدا می‌کند. در شرایطی که لیگ برتر فوتبال ایران هفته پایانی خود را سپری می‌کند، درگیری‌ها و جنجال‌های عجیب همه را کلافه کرده و حوصله‌ای برای فوتبال‌دوستان واقعی باقی نگذاشته است. اما هزاران کیلومتر آن‌طرف‌تر حرفه‌ای‌گری تیم‌ها حال طرفداران فوتبال را خوب می‌کند و البته برای ما حسرت برجای می‌گذارد.
در جریان هفته‌ای که پشت سر می‌گذاریم تیم فوتبال الهلال با پیروزی مقابل الوحده به مقام قهرمانی رقابت‌های جام حذفی عربستان رسید و توانست یک رکورد خارق‌العاده را در تاریخ خلق کند. کهکشانی‌های عربستانی با وجود شکست در فینال فصل ۲۰۲۲ لیگ قهرمانان آسیا موفق شدند یک هفته بعد در فینال دوم به‌طور دراماتیکی قهرمانی را تصاحب کنند و به جام شماره ۶۶ برسند.
الهلال هم‌اکنون در جایگاه چهارم جدول لیگ حرفه‌ای عربستان قرار دارد و اگر بدشانس باشد از کسب جایگاه مناسب در پایان فصل و حضور در لیگ قهرمانان فصل آینده باز خواهد ماند. با این وجود شاگردان رامون دیاز که در دو جام تا فینال پیش رفته‌اند طی م یک‌هفته یک نایب‌قهرمانی و یک قهرمانی را به تالار افتخارات خود اضافه کردند.
باشگاه الهلال عربستان حالا در مجموع ۶۶ قهرمانی در تاریخ دارد که ۱۸ قهرمانی مربوط به لیگ برتر عربستان با نام‌های متفاوت است؛ کهکشانی‌ها ۱۰ جام‌حذفی، ۱۳ جام‌پادشاهی، سه سوپرکاپ، هفت جام فدراسیون‌ها، یک جام سعودی‌فاندرز، چهار لیگ‌قهرمانان آسیا، دو جام در جام، دو سوپرجام آسیا، دو جام قهرمانی باشگاه‌های عربی، یک جام برندگان عربی، دو سوپرجام باشگاه‌های عربی، دو جام باشگاهی خلیج‌فارس و یک سوپرجام عربستان-عراق در کارنامه پر زرق و برق خود دارند.
مطمئناً بررسی‌های دقیق نشان می‌دهد که چقدر تفاوت میان باشگاه‌های آسیایی از شرق تا غرب و کشورهای عربی تا ایران وجود دارد؛ به‌خصوص طی سال‌های اخیر که هیچ باشگاهی از کشورمان به‌جز نایب‌قهرمانی به دستاوردی در قاره‌کهن نرسیده است و همیشه یک‌قدم برای رسیدن به تاج‌وتخت پادشاهی کم آورده است، چرا که باشگاه‌هایی نظیر الهلال در رسیدن به خواسته‌ها و اهدافشان محکم هستند. پیروزی‌هایی که برنامه‌ریزی‌های هدفمند پشت آن است و به دست آوردن آن فقط با ریال عربی و نفت امکان‌پذیر نیست.
برای اینکه فقط الهلال، عربستان و کشورهای حوزه خلیج‌فارس را مثال نزده باشیم به شرق آسیا می‌رویم و با اوراواردز به ماجرا ادامه می‌دهیم؛ این باشگاه ژاپنی با قدمت ۷۳ ساله همین هفته گذشته الهلال را در مجموع دو بازی رفت‌وبرگشت دو بر یک شکست داد و برای سومین‌بار قهرمان لیگ قهرمانان آسیا شد. آن‌هم درحالی‌که دو قهرمانی قبلی‌اش را نیز در سال‌های ۲۰۰۷ با شکست دادن سپاهان اصفهان و ۲۰۱۷ با غلبه‌بر الهلال عربستان تصاحب کرده بود.
اوراواردز ژاپن تا این فصل چهار قهرمانی لیگ دسته‌یک، یک قهرمانی لیگ دسته‌دوم، چهار قهرمانی جام امپراتور، دو قهرمانی جی.اس.ال کاپ ژاپن، سه قهرمانی سوپرجام ژاپن، یک قهرمانی جی‌لیگ، یک قهرمانی مرحله اول و دو قهرمانی مرحله دوم جی‌لیگ، دو قهرمانی در جام امپراتور، دو جام جی‌لیگ، یک سوپرجام ژاپن، سه لیگ قهرمانان آسیا و یک قهرمانی جام سوروگا بانک را در ویترین خود به معرض نمایش گذاشته و در مجموع ۲۶ قهرمانی داشته که امکان افزایش آن نیز همچنان وجود است.
حالا با نگاه به باشگاه‌های ایرانی شرایط آنان را در طول تاریخ و به‌خصوص سال‌های گذشته ارزیابی می‌کنیم؛ پرسپولیس به‌عنوان یکی از اضلاع بزرگ فوتبال ایران فقط ۱۴ قهرمانی لیگ برتر، شش قهرمانی جام‌حذفی، چهار سوپرجام، یک جام قهرمانی اسپندی کاپ، هفت قهرمانی لیگ، چهار قهرمانی جام‌حذفی تهران و یک جام در جام آسیا به‌دست آورده است و در مجموع ۳۷ قهرمانی دارد اما به‌طور قطع نمی‌توان جام‌های مربوط به تهران را جزو آمار قرار داد.
در نیمه دیگر پایتخت، نوبت به استقلال می‌رسد. آبی‌های پایتخت با فتح ۹ قهرمانی لیگ برتر، یک قهرمانی چمپیون‌شیپ ایران، هفت جام‌حذفی، یک سوپرجام ایران، ۱۳ قهرمانی لیگ، چهار قهرمانی جام‌حذفی تهران، یک سوپرجام تهران، دو لیگ قهرمانان آسیا، یک جام بین‌المللی کاسپین، یک جام ریاست ترکمنستان، یک جام قطر، یک بوردولوی وچهار دی.سی.ام هند در مجموع ۴۳ مرتبه قهرمان تورنمنت‌های مختلف شده‌اند که اگر خود را از حقیقت دور نکنیم، بسیاری از آن‌ها اهمیت بین‌المللی و حتی ایرانی ندارد.
در نهایت هم سپاهان به‌عنوان سومین باشگاه بزرگ ایران که پنج قهرمانی در تاریخ لیگ برتر دارد، یک بار قهرمان لیگ دسته‌دوم شده و چهار مرتبه هم جام حذفی را بالای سر برده است که در مجموع به عدد ۱۰ می‌رسد.
اکنون تمام سخن ما از مقایسه‌ای جزئی بین دو باشگاه روی بورس قاره کهن با ایرانی‌ها چیست؟ در روزهایی که باشگاه‌های ایرانی در کورس قهرمانی لیگ برتر قرار دارند و برای کسب جام قهرمانی لیگ برتر که حتی پاداشی هم بابت آن به تیم فاتح تعلق نمی‌گیرد، دست به هر کاری می‌زنند و از انتشار بیانیه‌های مختلف تا مصاحبه‌های طوفانی و تهمت به رقبا کم‌ترین مسائلی است که با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند، باشگاهی همچون الهلال طی ۹ سال پنج مرتبه به فینال لیگ قهرمانان آسیا صعود می‌کند که نتیجه‌اش دو قهرمانی قاره کهن می‌شود.
همچنین اوراواردز که تا سال ۲۰۰۷ رنگ فینال لیگ قهرمانان آسیا را هم به چشم ندیده بود، توانسته است چهار مرتبه به فینال صعود کند و سه فینال را با پیروزی پشت سر بگذارد تا فاتح بزرگ‌ترین تورنمنت باشگاهی آسیا شود.
درخصوص باشگاه‌های ایرانی یک انتقاد جدی وجود دارد که به فصل جاری هم برنمی‌گردد و سال‌های سال است که تداوم دارد. در همین بین برخی باشگاه‌ها که ستاره‌های خاص و بزرگی نسبت به فوتبال ایران ندارند جام‌های قهرمانی را در آسیا درو می‌کنند. فصل بیست‌ودوم لیگ برتر که رو به پایان است اما ای‌کاش باشگاه‌ها حداقل فصل آینده بتوانند تغییراتی در عملکرد و رفتار خود دهند و بتوان آن را حس کرد.