در آن مطلب اشاره کردم که:«همان زمان ذهنم به این سمت رفت که این آرات حسینی که گفته می شود از یک سالگی تمریناتش را آغاز کرده آیا واقعا در این سن و سال اندک به این ورزش های سخت علاقمند است یا به خواسته پدرش چنین کاری انجام می دهد؟ واقعیتش در آن مقطع فرصت پرداختن به این موضوع نشد تا این که چند روز پیش در توییتر مطلبی دیدم که یکی از کاربران نوع ورزش های سخت آرات حسینی را مصداق نوعی کودک آزاری نامیده بود و از صاحب نظران و روان شناسان خواسته بود در در این باره نظر دهند.»
در ادامه آن مطلب بدون قضاوت درباره این که کار پدر آرات خوب است یا بد، به این نکته اشاره کردم که بهتر است مثلا گروهی از روانشناسان سازمان بهزیستی جلسات مشاوره ای با او داشته باشند و ببینند آیا این کودک واقعا علاقمند به انجام چنین ورزش های سخت و طاقت فرسایی هست یا خیر.
دیروز اما بگو مگوی رسانه ای پدر آرات و مدیر آکادمی سپاهان که گفت:«جان آرات در خطر است» مرا به پنج سال پیش برد با توجه به این که آن سال آرات تنها پنج سال داشت و طبیعتا چنان تمرین هایی برای آن سن و سال سخت تر بوده است.
قطعا پدر آرات حسینی هم به موفقیت و آینده فرزندش فکر می کند و این حق طبیعی اوست که از همین حالا به فکر آینده فرزند ورزشکارش باشد اما چون آرات حالا به چهره ای رسانه ای تبدیل شده و خیلی ها او را می شناسند و فیلم های تمریناتش را می بینند حق بدهید که مساله کمی از حالت زندگی شخصی خارج شده و چون جامعه با آن طرف است بهتر است روان شناسان به آن ورود کنند.
حالا اما و پس از پنج سال گمان می کنم آن پیشنهادم برای مشاوره روانشناسان با آرات حسینی بیات نشده و همچنان قابلیت اجرایی دارد،ندارد؟